Dat zijn mijn kinderen, mamma.

Dag mijn liefje,

Je hebt het vast zelf wel al gezien, dat je broertje afgelopen week is begonnen op jouw school. Het is alleen nog om te wennen, dus ik heb hem elke dag na een uurtje ongeveer weer opgehaald. Maar toch, ons kleine schatje loopt nu rond in jouw school, in het lokaal waar jij ooit bent begonnen. Hij zit in jouw oude groep, bij jouw oude juf. Zo leert hij jou weer een beetje beter kennen, naarmate hij zich bewuster wordt van het leven.

Toen jij begon op school, was je al ziek. We kregen de diagnose in jouw eerste schoolweek. Als je tussen de behandelingen door naar school ging, moest ik meestal met je mee. Pas als je weer een paar dagen achter elkaar naar school was geweest, durfde je alleen te gaan. Zo heb ik heel wat voetstappen liggen in het schoolgebouw en ken ik veel kinderen uit jouw klas.

Ook al was je meer niet dan wel op school, je sprak altijd over ‘jouw kinderen’. En je kende al je klasgenoten bij naam. Als zij weer eens een kunstwerkje of een kaart voor je hadden gemaakt, zei je altijd: ‘Dat zijn mijn kinderen, mamma’. We hielden ook contact met je klas via Klassecontact, hoewel je nog maar een kleuter was. Je juf en ik deden altijd ons best om jou bij de les te betrekken.

Het vorige schooljaar is min of meer aan ons voorbij gegaan. Jij was er niet om naar school te gaan en je broertje was nog te jong. We hadden ons ook afgemeld voor de nieuwsbrief, want die vond ik in het begin nogal confronterend. Maar vanaf dat je broertje op school is ingeschreven krijgen we de nieuwsbrief weer en voelen we ons weer deelgenoot van het basisschoolgebeuren.

Dit weekend keek ik met je broertje naar een van de laatste kunstwerkjes van jouw klas en ontdekte ik dat een paar van die kinderen nu bij hem in de klas zitten. Zij zijn in jouw klas begonnen toen jij niet meer op school kwam, dus zij hebben jou niet meegemaakt. Maar toch vond ik het een heftige ontdekking. Er komt vast een moment waarop we met hen of hun pappa’s en mamma’s over jou zullen praten.

Inmiddels heb ik weer verse voetstappen in het schoolgebouw liggen, want voor je broertje moet er vanalles geregeld worden. Zo heeft hij een langere wenperiode, waarin hij elke ochtend even naar school gaat. Het is prachtig om te zien hoe hij nu al zijn plekje verovert en speelt met klasgenootjes. En elke keer als ik hem ophaal, zegt hij: ‘Mamma, ik moet eerst mijn kinderen even gedag zeggen’.

Liefje, hou je je broertje een beetje in de gaten op school? En help je hem af en toe met rekenen en blokken bouwen? Daar kan hij jouw inzicht wel bij gebruiken. We missen je. Kusje van mamma.