Selecteer een pagina

“Mag ik een foto van je maken?” vroeg ik. “Ja hoor mamma,” en Lester nam een pose aan. Het resultaat was deze foto, een foto die ik bijna drie jaar geleden maakte.

Een paar dagen geleden bood mijn iphone mij deze foto aan tussen mijn ‘featured photos’, een wisselende set uitgelichte foto’s die dagelijks op je iphone te zien is. Ik bleef er lang naar kijken, deze foto. Ik besefte hoe ontzettend veelzeggend deze foto is en ik vroeg me af wat een ander in deze foto zou zien.

Bij deze dan ook mijn vraag aan jou als lezer van dit verhaal. Als je naar deze foto kijkt, wat valt jou dan als eerste op?
En als je langer blijft kijken, wat zie je dan allemaal?

Neem er gerust even de tijd voor. Ik wacht wel.

Wat valt jou als eerste op?
Is het de intense blik van Lester?
Misschien zijn sterke houding?
De triomf die hij uitstraalt?
Zijn het de slangetjes die aan zijn borst hangen?
Of de tegaderm die een beetje loszit?
Is het dat hij zo mager is?
Hoe ruim zijn broek zit?
Dat hij in het ziekenhuis is?
De herkenning van het Máxima?

Ik denk dat het sterk afhangt van je referentiekader. Jouw ervaringen en hoe goed je Lester kent bepalen wat je als eerste ziet. En wat je bij deze foto voelt.

De foto is gemaakt in de gelukkigste week die we meemaakten in Lesters gevecht met zijn neuroblastoom. Met bijna anderhalf jaar van chemo, bestralingen, operaties, immunotherapie en ellende achter de rug, dachten we klaar te zijn. De kankercellen waren verdwenen, Lester was schoon, dacht iedereen. Ik maakte deze foto vlak voordat hij naar de OK ging voor een laatste botbiopt en beenmergpunctie en om zijn Hickmann te laten verwijderen.

Als ik naar deze foto kijk, zie ik Lesters kracht, zijn levenslust, het gevoel van overwinning, zijn indringende blik met die prachtige ogen. Daarna pas zie ik zijn Hickmann, dat rotding waardoor Lester niet kon zwemmen, niet fatsoenlijk in bad of onder de douche kon, en hij zijn hemdjes altijd achterstevoren aan had. Ik zie hoe mager hij is geworden door het effect van de behandelingen op zijn smaak en eetlust.

Naarmate ik langer kijk, realiseer ik me dat de broek die hij aan heeft zijn nu vierjarige broertje al lang niet meer past. Het contrast tussen Lesters ondergewicht en zijn broertjes overgewicht is pijnlijk duidelijk. Een schril contrast dat door mutatiefouten in mijn buik is ontstaan. Hoewel ons eetpatroon en onze koelkast nu heel overzichtelijk zijn, verlang ik terug naar de 10% en 0% griekse yoghurt gebroederlijk naast elkaar in de koelkast. De twee glazen limonade, de een met 2 cm en de ander met 2 mm siroop. De twee boterhammen met pindakaas, de een zo dik mogelijk, de ander zo dun mogelijk besmeerd. 

Het duurde ongeveer een week, dat gevoel van overwinning. Het grote geluk dat we alle ellende achter ons konden laten en weer toe mochten werken naar een zo normaal mogelijk leven. Als ik nu naar deze foto kijk, voel ik dat grote geluk weer, op de voet gevolgd door het immense verdriet dat het toch niet zo mocht zijn.

1 Reactie

  1. ZIJN blik is zo indringend, vol met vuur, en energie, dat de rest in het niet valt. wat waren we allemaal blij . een rollercoaster waarbij je blij was dat je er uit kon. vaste grond onder je voeten had, maar een week later bleek die vaste grond een valkuil , en zat je ineens vast in de volgende roller coaster. Soso lobi

    Antwoord

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Hoe het begon

Drie jaar oud was Lester, bijna vier. Ik haalde hem aan het eind van de dag op uit de speeltuin waar hij met het kinderdagverblijf was en hij klaagde over pijn in zijn benen. Wel liep hij dapper mee naar huis en ik dacht dat hij misschien spierpijn had. Maar het...

Steeds meer

Er zijn... Steeds meer dansjesdie jij nooit hebt gedanst.Steeds meer nummersdie jij nooit hebt gehoord.Steeds meer filmsdie jij nooit hebt gekeken. Steeds meer puzzelsdie jij nooit hebt gemaakt.Steeds meer boekjesdie jij nooit hebt gelezen.Steeds meer speelfigurendie...

Choose your battles!

11 mei 2017 - Vandaag slaapt niemand thuis. Lesters broertje krijgt een slaaponderzoek, waarvoor hij met pappa een nachtje in de VU moet blijven. Dat staat al een tijdje gepland en moet wat ons betreft gewoon doorgaan, zodat zijn behandeling geen vertraging oploopt....

Gijsje Eigenwijsje

Ken je Gijs, liefje? Hij kreeg gemene kankercellen in zijn hoofd toen hij acht jaar was. Dat was een paar jaar voor jij geboren werd. De dokters hebben toen meteen al aan zijn pappa en mamma moeten vertellen dat ze Gijs niet beter konden maken. En dus gingen zij met...

Gouden hart

Laatst zette ik voor je broertje de video aan die Stichting Living Memories van ons heeft gemaakt. Zij maakten die video in februari 2019, toen jij je meestal best goed voelde, maar wij al wisten dat je niet meer beter zou worden. Op de dag van de opnames was je op en...

Dat zijn mijn kinderen, mamma.

Dag mijn liefje, Je hebt het vast zelf wel al gezien, dat je broertje afgelopen week is begonnen op jouw school. Het is alleen nog om te wennen, dus ik heb hem elke dag na een uurtje ongeveer weer opgehaald. Maar toch, ons kleine schatje loopt nu rond in jouw school,...

Lestertaal

Honderduizendhard naar de M van mamma, langs verdrietige bomen,doe 's normaal,vurrukkulluk! Een pardonnetje van paarse thee, platte pasta als diner, en altijd de mammadrinkens, wat een geluk! De weg van het Máxima naar huis ging meestal via de Utrechtse noordring....

Dit is een veilige plek

Het is er werkelijk prachtig. Mooi groen, hoge bomen, een oude kapel, veel karakter. Een jaar geleden vandaag maakten pappa en mamma er een wandeling. Ik kende de plek nog van een wandeling die ik er een jaar of veertien eerder had gemaakt. Met jou zijn we er vaak...

Ode aan de stagiaires

Het hoogtepunt van de week Daar kan geen twijfel over bestaan Het moment waar Lester zo naar uitkeek Hij kon niet wachten tot de bel zou gaan Beter dan we ooit hadden verwacht Dit Markant-stage-initiatief Zoals het klikte met hen beide Marit heel stoer, Nina zo zacht...

Isolatie

Dag lieve kleine prins, De wereld staat op zijn kop. Niet alleen onze wereld, dé wereld, die van iedereen. Waar wij eerder met ons gezinnetje in de ban waren van jouw gemene kankercellen, is nu de hele wereld in de ban van het coronavirus. Best veel mensen worden er...