“Mag ik een foto van je maken?” vroeg ik. “Ja hoor mamma,” en Lester nam een pose aan. Het resultaat was deze foto, een foto die ik bijna drie jaar geleden maakte.
Een paar dagen geleden bood mijn iphone mij deze foto aan tussen mijn ‘featured photos’, een wisselende set uitgelichte foto’s die dagelijks op je iphone te zien is. Ik bleef er lang naar kijken, deze foto. Ik besefte hoe ontzettend veelzeggend deze foto is en ik vroeg me af wat een ander in deze foto zou zien.
Bij deze dan ook mijn vraag aan jou als lezer van dit verhaal. Als je naar deze foto kijkt, wat valt jou dan als eerste op?
En als je langer blijft kijken, wat zie je dan allemaal?
Neem er gerust even de tijd voor. Ik wacht wel.
Wat valt jou als eerste op?
Is het de intense blik van Lester?
Misschien zijn sterke houding?
De triomf die hij uitstraalt?
Zijn het de slangetjes die aan zijn borst hangen?
Of de tegaderm die een beetje loszit?
Is het dat hij zo mager is?
Hoe ruim zijn broek zit?
Dat hij in het ziekenhuis is?
De herkenning van het Máxima?
Ik denk dat het sterk afhangt van je referentiekader. Jouw ervaringen en hoe goed je Lester kent bepalen wat je als eerste ziet. En wat je bij deze foto voelt.
De foto is gemaakt in de gelukkigste week die we meemaakten in Lesters gevecht met zijn neuroblastoom. Met bijna anderhalf jaar van chemo, bestralingen, operaties, immunotherapie en ellende achter de rug, dachten we klaar te zijn. De kankercellen waren verdwenen, Lester was schoon, dacht iedereen. Ik maakte deze foto vlak voordat hij naar de OK ging voor een laatste botbiopt en beenmergpunctie en om zijn Hickmann te laten verwijderen.
Als ik naar deze foto kijk, zie ik Lesters kracht, zijn levenslust, het gevoel van overwinning, zijn indringende blik met die prachtige ogen. Daarna pas zie ik zijn Hickmann, dat rotding waardoor Lester niet kon zwemmen, niet fatsoenlijk in bad of onder de douche kon, en hij zijn hemdjes altijd achterstevoren aan had. Ik zie hoe mager hij is geworden door het effect van de behandelingen op zijn smaak en eetlust.
Naarmate ik langer kijk, realiseer ik me dat de broek die hij aan heeft zijn nu vierjarige broertje al lang niet meer past. Het contrast tussen Lesters ondergewicht en zijn broertjes overgewicht is pijnlijk duidelijk. Een schril contrast dat door mutatiefouten in mijn buik is ontstaan. Hoewel ons eetpatroon en onze koelkast nu heel overzichtelijk zijn, verlang ik terug naar de 10% en 0% griekse yoghurt gebroederlijk naast elkaar in de koelkast. De twee glazen limonade, de een met 2 cm en de ander met 2 mm siroop. De twee boterhammen met pindakaas, de een zo dik mogelijk, de ander zo dun mogelijk besmeerd.
Het duurde ongeveer een week, dat gevoel van overwinning. Het grote geluk dat we alle ellende achter ons konden laten en weer toe mochten werken naar een zo normaal mogelijk leven. Als ik nu naar deze foto kijk, voel ik dat grote geluk weer, op de voet gevolgd door het immense verdriet dat het toch niet zo mocht zijn.
ZIJN blik is zo indringend, vol met vuur, en energie, dat de rest in het niet valt. wat waren we allemaal blij . een rollercoaster waarbij je blij was dat je er uit kon. vaste grond onder je voeten had, maar een week later bleek die vaste grond een valkuil , en zat je ineens vast in de volgende roller coaster. Soso lobi