Laatst zette ik voor je broertje de video aan die Stichting Living Memories van ons heeft gemaakt. Zij maakten die video in februari 2019, toen jij je meestal best goed voelde, maar wij al wisten dat je niet meer beter zou worden. Op de dag van de opnames was je op en top jouw sprankelende zelf, daarmee bepaalde jij de sfeer van onze video. En laatst dus hoorde ik je sprankelende stemgeluid tijdens het koken, omdat je broertje naar je wilde kijken. Je energie vulde weer ons huis, de energie die wij alledrie zo ontzettend missen.
Je bent de grootste liefde die we ooit hebben meegemaakt, zonder enige twijfel. Een zwangerschap waar we best lang op moesten wachten bracht jou bij ons en maakte ons pappa en mamma. Een wolk van een baby, puntgaaf en heel tevreden. Niets stond een optimale hechting in de weg, alles ging goed, de grootste zorgen waren koorts en verstopte luchtwegen af en toe tijdens verkoudheidjes, waarbij wij ombeurten rechtop zittend in bed met jou tegen ons aan moesten slapen, zodat jij een goede nachtrust kreeg. Niks bijzonders dus.
Een mix van alleen het beste van pappa en mamma. Intens donkere ogen, prachtige grove krullen, gave lichtgetinte huid, mooie fijne lijnen. Analytisch vermogen voor een hele schoolklas, lief, zorgzaam, creatief, humoristisch, muzikaal, energiek, oog voor detail, verantwoordelijkheidsgevoel, alles zat erop en eraan. Het leek wel of onze slechte eigenschappen niet waren meegekomen in dit zaadje en eitje.
Drie jaar later ondervonden we aan den lijve hoe het ook anders kan gaan. Bij de geboorte van je broertje bleek er vanalles mis. Hij kon niet zelf ademen en moest meteen naar de neonatologie, aan de ademondersteuning, maag leeggepompt, neus-maagsonde erin, want zelf drinken kon hij niet. Een bewegingsloze baby die amper geluid kon maken. Na drie jaar een heerlijk onbezorgd modelgezinsleven belandden we in grote zorgen. Want de artsen vermoedden direct dat er iets ernstigs aan de hand was.
Gelukkig bleek het na weken van onderzoek en observatie ietsje minder ernstig dan men in het begin dacht, maar de zorgen overschaduwden nog steeds alles. Natuurlijk hielden we gelijk van je broertje en waren we vanaf de eerste minuut toegewijd aan de zorg en aandacht die hij nodig had. Maar juist die noodzakelijke zorg stond het ontstaan van de intense gehechtheid die we met jou gelijk hadden in de weg. En twee jaar kolven voor je kindje is ook een heel andere ervaring dan jarenlang je kind de borst geven.
Jouw prachtige karakter kwam ten volste tot zijn recht met jouw broertje erbij in ons gezin. Wat was jij trots, ook al had hij slangetjes aan zich, lag hij in het ziekenhuis en kon hij in het begin nauwelijks bewegen. Je broertje adoreerde jou, volgde altijd jouw stem met zijn ogen en later ook met zijn hoofd. Na zes weken mocht hij naar huis, nog met neus-maagsonde. Natuurlijk weet je als kind niet beter dan dat wat je overkomt, maar toch zag je wel dat jouw broertje anders was dan andere babies.
Jij gaf je broertje een jump-start. In alles was jij zijn voorbeeld, hoe je hem aan het lachen maakte, met hem over de grond rolde, kontschoof en kroop, liedjes voor hem zong, zorgzaam, liefdevol en geduldig. Af en toe werd je boos, omdat hij iets stukmaakte wat jij zorgvuldig in elkaar gebouwd had, maar meestal hadden jullie samen veel plezier en genoot jij van je lieve en vrolijke broertje. En genoten wij van jullie.
In de twee jaar waarin jij ziek was, werden we nog hechter. Jij en ik omdat we altijd samen in het ziekenhuis waren en als gezin omdat we samen streden voor hetzelfde doel en samen verdriet hadden om jouw pijn. Ook groeide onze bewondering voor jou, want wat was jij veerkrachtig. Ondanks de zware behandelingen en pijn die je moest doorstaan, bleef je onze vrolijke, energieke, creatieve sprankel in huis en dé grote inspirator voor je broertje.
Nu leven we al ruim een jaar zonder jou. Het gemis is onbeschrijflijk groot. De energie waarmee je ons huis vulde, vinden we alleen nog in de gelukkig talloze video’s die we hebben. Maar nog altijd inspireer je je broertje en zien we jou in hem terug. En hoe langer je al daarboven ergens bent, hoe meer je het hart van ons gezin vormt. Een sprankelend gouden hart dat wij uitdragen, overdragen en dichtbij ons dragen.
Beter kan een moedershart haar liefde niet verwoorden dan de manier waarop jij dat kan. Ik mis hem ook, ik zoek elke keer een stukje van hem in zijn broertje als ik hem spreek, hij blijft voor altijd Jullie Lester.
💕