Hoe het begon

Drie jaar oud was Lester, bijna vier. Ik haalde hem aan het eind van de dag op uit de speeltuin waar hij met het kinderdagverblijf was en hij klaagde over pijn in zijn benen. Wel liep hij dapper mee naar huis en ik dacht dat hij misschien spierpijn had. Maar het geklaag over pijn in zijn benen begon vaker terug te komen. Het ene moment rende hij vrolijk rond, het andere klaagde hij.

In de maand voor hij naar de basisschool zou gaan, waren we op vakantie op Curaçao, in de vakantievilla die wij het jaar daarvoor verkocht hadden. Die vakantie kwam in het teken te staan van allerlei vreemde klachten. Pijn in Lesters benen, aanvallen van hoge koorts, zweten in bed terwijl de airco aan stond, weinig eetlust, maar elke keer wanneer we dachten ‘morgenochtend gaan we naar de dokter’ stond hij weer vrolijk op en leek nergens last van te hebben.

Een paar dagen na onze thuiskomst begonnen de klachten weer en zijn we toch naar de huisarts gegaan. Die was er niet helemaal gerust op en maakte voor na het weekend een afspraak in het OLVG West. Het weekend waarin we Lesters vierde verjaardag vierden. Ook had Lester al maanden uitgekeken naar zijn eerste schooldag, want op het kinderdagverblijf begon hij zich wel wat te vervelen. Maar het plezier van zijn feestje en zijn eerste schooldag werd verpest door de pijn in zijn benen en buik. En nu moest hij na zijn eerste wenuurtje ook nog naar het ziekenhuis.

Dat eerste uurtje wennen op school bracht hij grotendeels op mijn schoot door. ’s Middags reden we naar het ziekenhuis voor bloedafname, foto’s en een heupecho. De volgende ochtend gingen Lester en ik weer een uurtje samen naar school, maar onze altijd zo vrolijke zoon was nu vooral verlegen en onzeker. Na school werd ik gebeld door het OLVG dat we diezelfde middag terug moesten komen vanwege hoge ontstekingswaarden die in zijn bloed waren gezien. Die middag in het ziekenhuis, na het bloedonderzoek en een buikecho, kregen we de vernietigende diagnose, Lester had kanker.

Lesters derde schooldag brachten we met ons drieën door in het Prinses Máxima Centrum, waar Lester tijdens het vele wachten in een bloedhete gang afwisselend bij pappa of bij mij op de schouder hing. Na verschillende onderzoeken werd de situatie aan het eind van de dag nog erger toen de oncoloog ons vertelde dat het om een zeer agressieve tumor ging, een neuroblastoom, waarschijnlijk met uitzaaiïngen.

Uitgeput reden we naar huis, gewapend met twee zwaardere pijstillers, want de oncoloog had gezegd dat Lester geen pijn hoefde te hebben. We zouden nu eerst vier dagen rust hebben om na het weekend weer een paar dagen heen en weer naar Utrecht te rijden voor verdere onderzoeken. Maar die rust kwam niet. We maakten ons grote zorgen en stonden voortdurend onder spanning. Zouden er uitzaaiïngen zijn? In welke risicogroep zou Lester terecht komen? Wat zijn zijn overlevingskansen? Die vragen speelden telkens door ons hoofd. En ik belde dagelijks met het PMC, want we kregen Lesters pijn niet onder controle.

Na vier dagen van onderzoeken en een operatie, allemaal onder narcose, werd Lester voor het eerst opgenomen in het PMC. Zijn eerste chemokuur zou die vrijdag starten, tien dagen na de diagnose ‘kanker’ in het OLVG West. De oncoloog had haast gemaakt, omdat we Lesters pijn zelfs met drie verschillende pijnstillers niet onder controle kregen. Wat volgde was een intensieve periode die twee jaar en twee maanden zou duren.

Een periode van ellendige behandelingen, van saamhorigheid met familie en vrienden, van plezier met cliniclowns en vele vrijwilligers, van ondergedompeld worden in het warme bad van het Máxima, van heel veel zorgen, verdriet, hoop, pijn en stress. Een periode die vandaag precies drie jaar geleden het allerbitterste einde kende. Het einde van onze kleine prins op deze wereld, de grote broer in ons gezin. Het einde dat we vandaag gedenken, samen met familie en vrienden, met de zon, met Lesters muziek en met patatjes.