Ik heb een broertje!

Op de kop af drie-en-een-half jaar vandaag, zo oud is je broertje al. Ongeveer zo oud als jij was toen hij na zes weken ziekenhuis naar huis mocht. Op de dag dat de grootste zorg van toen geweken was, we de diagnose van je broertje kregen, hij van de ademondersteuning af mocht en alleen nog een neus-maagsonde had. De dag waarop we voor het eerst met ons viertjes in de enige slaapkamer sliepen die ons oude huis rijk was.

Toen je broertje werd geboren moest hij meteen naar de neonatologie. Hij kon niet zelfstandig ademen en drinken en hij was helemaal slap. De artsen in het OLVG West maakten zich zorgen en brachten hem de volgende dag naar de VU voor verder onderzoek. Ik had die nacht in het ziekenhuis geslapen, op de kraamafdeling, maar zonder mijn baby en ook zonder jou, voor het eerst. Onthutst en verdrietig omdat we jou geen gezond broertje hadden gegeven.

We vertelden je wel meteen dat je broertje geboren was, maar voor jou was het heel onwerkelijk. Op de neo mogen kinderen jonger dan twaalf niet op bezoek komen, dus jij kon hem helemaal niet zien. Eenmaal in de VU op de neo, had hij toevallig het eerste bedje vanaf de deur, een deur met een raam. Dus toen jij daar op bezoek kwam, kon je door het raampje zien hoe pappa je twee dagen oude broertje optilde. Voor jou was je broertje toen pas geboren.

Die dag gingen we met ons drietjes naar huis om spullen te halen voor ons verblijf in het VUMC Ronald McDonaldhuis. ‘Ik heb een broertje!’ riep je toen je onze buurtjes zag in het trappenhuis. Je was zo trots. Na zes dagen neo mochten we naar de kinderafdeling en kon je je broertje eindelijk van dichtbij zien en hem aanraken. Het was een prachtig moment. Je vond hem zo lief en je was diep onder de indruk van zijn kleine voetjes. 

In die weken in het ziekenhuis kwam je veel op bezoek. Je speelde met de zusters en pedagogisch medewerkers en je knuffelde met je broertje. Je hielp met hem in bad te doen en je gaf hem een flesje. En ook al kon hij in het begin bijna niet bewegen, je zag altijd meteen aan hem dat hij jou hoorde en hoe blij hij daarvan werd. Eerst draaide hij alleen zijn ogen in jouw richting en later ook zijn hoofd. Het was elke keer heel mooi om te zien.

Gelukkig wisten we toen niet dat jij er niet meer zou zijn als je broertje zo oud zou zijn als jij toen was. En ook konden we destijds niet vermoeden dat hij het nu zo goed zou doen. Nog altijd is hij stapelgek op jou en spreekt vol trots over zijn broer. Aan alles merken we dat hij veel van jou heeft geleerd. Je was, je bent, je blijft altijd zijn grote voorbeeld.