Skyline van vuurwerk

Het is vandaag Oudjaarsdag en ik kan die dag niet meer anders dan terugdenken aan twee jaar geleden. Oud & Nieuw 2017-2018. Het was een maand of twee na de Hoge Dosis Chemokuur en stamceltransplantatie en Lester bleef maar ziek, had weinig energie en was kortademig. Tussen Kerst en Oud & Nieuw zijn we voor de zekerheid naar het Máxima gegaan en heeft dokter Natasha hem onderzocht. Ze hoorde een vreemd hartritme en heeft de cardiologie erbij gehaald. Een echo, een hartfilmpje en een longfoto verder luidde de diagnose Pulmonale Hypertensie. Een zorgwekkende toestand van hoge bloeddruk in de longvaten waardoor het hart veel te hard moet werken. Lester werd opgenomen op afdeling Pauw (nog in het oude Máxima) en aan de monitor gelegd.

Daar waren we dan weer, in een eigen kamertje in het PMC. Het was de derde spoedopname na de Hoge Dosiskuur, waarvoor we al een opname van vier weken achter de rug hadden. En weer hadden we grote zorgen, want Lesters toestand was ernstig. De pulmonale hypertensie kan een bijwerking zijn van de Hoge Dosiskuur, een die zelden voorkomt. Maar dat soort statistieken zegt ons niet zoveel meer. Naast de zorgen om Lester baalden we ontzettend, want het leek er heel erg op dat we met Oud & Nieuw niet thuis zouden zijn. En voor de tweede keer niet zouden kunnen genieten van ons fantastische uitzicht. Het jaar ervoor, ons eerste Oud & Nieuw in ons nieuwe huis, was het zo mistig geweest dat we het vuurwerk alleen maar konden horen. We zagen alleen pappa en Saskia die op het balkon gek stonden te doen met sterretjes. En dus keken we enorm uit naar een in vuurwerk gehulde skyline van Amsterdam.

De volgende dag is een CT-scan gemaakt om te bekijken of er bloedpropjes waren. Die zouden relatief eenvoudig te verhelpen zijn geweest. Maar er was geen propje te zien. De bezorgdheid groeide, maar toch hebben we alles in het werk gesteld om met Oud & Nieuw thuis te zijn. Hoewel we het hele behandeltraject optimistisch waren, vierden we alles alsof het de laatste keer zou kunnen zijn. En dus wilden we op 31 december naar huis. Die dag kwam de dienstdoende cardioloog nog een hartecho maken om te bekijken of de situatie in de afgelopen dagen stabiel was gebleven. Dat was de voorwaarde om naar huis te kunnen.  Eind van de middag kwam het verlossende woord, we mochten gaan en moesten ons 2 januari weer melden.

Het was fantastisch. Het weer was kraakhelder. Lesters kleine broertje lag heerlijk te slapen. Pappa keek vuurwerk op het balkon. En Lester en ik, wij zaten gezellig samen op de poef voor het raam. Lester vond het geweldig. We hadden nog nooit zoveel vuurwerk gezien. Ik heb er intenser dan ooit van genoten.